بسم الله الرحمن الرحیم و صلّی علی محمدٍ و آله الطاهرین.
هر قدمی که ما در راه شهدا بگیریم، قطعا اجر و پاداش خواهد داشت و این جلسات هم در همان راستا برای احیای امر شهدا و فرهنگ جبهه، جنگ، ایثار، فداکاری و شهادت است.
یکی از قدم های مهم این فرهنگ برگزاری یادواره شهداست، که قطعا نیاز است، که ما ده ها جلسه قبل از برگزاری یادواره داشته باشیم، هماهنگی خوب را داشته باشیم، تا بتوانیم در شأن شهدا یادواره برگزار کنیم.
همین جا بحثی پیش می آید که چه کنیم که در شأن شهدا باشد؟ این نکته مهم باید گفته شود که شهدا هیچ نیازی به یادواره ها و جلسات ما ندارند، به مجالس و تجمع ما ندارند، این ما هستیم که به شهدا و یادواره های شهدا نیاز داریم؛ این نکته را متاسفانه فراموش کردیم، و حتی گاهی بر شهدا منت هم می گذاریم که ما یادواره برگزار کردیم، در صورتی که صفر تا صد یادواره برای خود ماست، چه عائد شهدا می شود؟ و چه عائد ما می شود؟ بله فلان شهرستان برگزار کرده، فلان سخنران آمده، این قدر هزینه شد، این قدر بهره برداری کردند، این اولا؛ و ثانیا آن تاثیری که باید یادواره داشته باشد، برای شهدا نیست، تاثیر برای ما و آیندگان ماست، شهدا یک مقامی عندالله دارند که فردا همه غبطه می خورند، و پیامبر(ص) ما که اشرف مخلوقات است، و پیامبران، معصومین و بزرگان ما هم از خدا تقاضا می کنند که مرگشان، شهادت باشد، پس شهید نیازی به هیچ چیز و از طرفی هیچ کس ندارد، این ما هستیم که برای آینده و آیندگان خودمان، برای خود، خانواده و جامعه نیاز داریم که همانند شهید را داشته باشیم، فرهنگ شهادت را داشته باشیم، فرهنگ ایثار، جانبازی و فداکاری را داشته باشیم، پس این نیاز ماست؛ حال که نیاز ماست و ما برای خود و نیازهایمان ارزش و اهمیت قائل هستیم، پس بیاییم حال که با نام شهدا برگزار می شود، یک سنخیتی هم برقرار کنیم و یک تناسبی ایجاد کنیم که بتوانیم بهره برداری بهتر از این نام برای آینده خود داشته باشیم، این انوار مقدسه ای که راه را برای ما روشن و منور می کنند، و باعث امنیت ما می شوند، بتوانیم از این انوار برای امروز و فردا و فرداهای خود و برای عصرها و نسل های متعدد آینده إن شاءالله به خوبی استفاده کنیم.
پس این نیاز حتمی و ضروری ماست، و برای ادامه حیات معنوی ماست، و یا حداقل از آن طرف حیات مادی ما، که این ها برای ما جانفشانی کردند، به این یادواره ها نیازمندیم؛ لذا هرگز نباید یادواره شهدا مغفول بماند، فراموش و سهل انگاری شود، و از کنارش ما به آسانی و به راحتی بگذریم.
حال چگونه برگزار کنیم؟ در هر مکانی، در هر زمانی که بهانه ای برای یادآوری پیش بیاید، بتوانیم نام آنها را زنده کنیم، برای احیای خودمان مناسب است؛ بیاییم برای اینکه تبدیل به یک فرهنگی کنیم که امروز و فردا بر ریل فرهنگ ایثار و شهادت قرار بگیرند، باید همه ما خصوصا دست اندرکاران امور فرهنگی ریل گذاری فرهنگی فرهنگ ایثار و شهادت را طوری طراحی و پایه گذاری کنند که بتوانند بیشترین و بهترین استفاده را از این حرکت رو به جلو إن شاءالله ببرند، لذا هم باید دولت و دولتمردان و دستگاه های دولتی و اداری دخیل باشند و هم مردمی.
بحثی همیشه مطرح بوده و هست که ما یادواره ها را مردمی برگزار کنیم، این خیلی خوب است که مردم خودشان سهیم و دخیل باشند، از پشتیبانی مالی گرفته تا پایان کار، اگر این امر اتفاق بیفتد، خوب است، که بعضا و حتی کثیرا اتفاق می افتد، اما هیچ منافاتی ندارد که ما بگوییم این دولتی برگزار نشود، من یکی از حرف هایی که هرساله داشتم، و اینجا هم مطرح می کنم، این است که مگر دولت و نظام چه کسانی هستند؟ مگر اگر شهدا نبودند ما دولت، نظام، نظام اسلامی و حکومت اسلامی داشتیم؟ پس هرچه است از برکت خون شهدا است، و امروز نظام هم مدیون خون شهدا است، دولت هم مدیون خون شهدا است، و آنچه که ما به دست می آوریم هم به برکت خون آنها است، اینها دیگر نصوص قرآنی و روایی ماست، که اگر این انوار نبودند، حقیقتا در ظلمات گیر می کردیم، پس هیچ منافاتی هم ندارد که دولت کمک کند، بنیاد شهید، فرمانداری، استانداری، نهادهای دیگر بیایند، نگوییم حق السهمی، نه، آن مقدار بهره برداری که دولت از شهدا دارد، از این خون ها دارد، چقدر است؟ به همان اندازه هزینه کند، اگر دولت بخواهد، دولت اسلامی بماند، باید برای شهدا هزینه کند، برای این راه هزینه کند.

ما امروز بعضی از نهادها را داریم که مستقیما با نام شهدا عجین هستند، این نشان دهنده چیست؟ دولت دارد یک نهاد را با نام شهدا می گرداند، یعنی شهدا اگر نبودند این نهاد نبود و اگر این نهاد هم نباشد رنگ و بوی معنوی در کشور وجود ندارد، پس هیچ منافاتی ندارد که دولت برای یادواره شهدا هزینه کند، که البته هرچه هم هزینه شود، هزینه نیست، سرمایه گذاری است، برای بقا، امنیت، آسایش و رفاه خودمان نیاز داریم که این یادواره ها برگزار شود، پس بیاییم هم دولتی و هم مردمی برگزار کنیم، تا آنجایی که در توان دولت است، به این معنا که ادارات و نهادها اعم از سپاه، بسیج، بنیاد شهید، فرمانداری، شهرداری و شورای شهر تا آنجا که می توانند با برنامه ریزی هزینه کنند، البته برای جلوگیری از هرج و مرج نیاز به برنامه ریزی است، و مردم هم به سهم خودشان دخیل باشند، هرکسی گوشه کار را بگیرد یا از نظر مالی هم توانسته کمک کند تا یادواره شهدا بهتر برگزار شود.
این که چطور برگزار کنیم؟ یک یادواره شهدا استانی داریم، که من تا حال در این یادواره شهدای استانی موفقیت چندانی ندیدم؛ سال ها روی آن مانور می دهند، عناوین هم برای این کار درست کردند، در استان میز و دفتری و … دارد، اما بهره برداری خوب به عنوان یادواره استانی من تا حال زیاد مشاهده نکردم، جز همین تبلیغات، عنوان ها و گفتگوها، اما خوشبختانه یادواره شهرستانی خیلی خوب دارد برگزار می شود، ما به این بسنده نکنیم، چون شهرستان یک یادواره دارد برگزار می کند، برای همه شهدا، پس کفایت می کند، چون دولت آنجا دارد در یادواره شهرستانی هزینه سنگینی می کند، پس کفایت می کند، نه، باید برنامه ریزی شود، قطعا شهر توقعی دارد، بخش توقعی دارد، شهرستان توقعی دارد، در این باب که باید برآورده شود، و خود خانواده های شهدا هم قطعا توقع دارند، مردم، بسیجیان و رزمندگان، این ها هم توقعی دارند که در شهر و منطقه خودشان یادواره برگزار شود، البته علاوه بر این که بعضی از خانواده ها هم خودشان برگزار می کنند، منافاتی ندارد؛ برخی می گویند یادواره استانی برگزار شد، دیگر نیازی به یادواره در شهر و روستا یا از سوی خانواده ها نیست، چرا؟ چه اشکالی دارد؟ اتفاقا هر روز باید این چراغ روشن باشد، نورافشانی کند، این جوان بفهمد که امسال، این هفته، امشب در فلان روستا مراسم شهیدی برگزار است، همین که نام شهید در منطقه یا روستایی برده شود، مطمئنا اثر می گذارد، همان جوانی که اصلا در این وادی نیست، همین که نام شهید به گوشش می خورد، تابلوی شهید به چشمش می خورد، بنر شهید را ببیند، صدای سخنران یا مداح که در وصف شهید می گوید، را از بلندگوی مسجد یا جای دیگر را  بشنود، قطعا تاثیر دارد؛ ولو به مدت اندک باشد، حال اگر بیشتر کنیم، چه می شود؟ قطعا تاثیر بیشتری دارد؛ اگر بتوانیم یادواره را از حالت خشک، غم زده، غمبار و مصیبت زده بیرون بیاوریم، اگر بناست فرهنگ شود، اگر فقط به مداحی و گریه کردن ختم شود، این بهره برداری از یادواره شهید نشده است، شهدا نرفتند که ما فقط گریه کنیم، شهدا شهادت را نخریدند که ما در پی آن بنشینیم التماس، زاری و عجز داشته باشیم، نه، این که ما سرزنده، پویا و بانشاط باشیم، سرزندگی، پویایی، بانشاط بودن و تحرک داشتن به گریه نیست، ما باید در مسیر دین با حرکت پویای رو به جلوی دینی جوان و خانواده را سرزنده نگه داریم، این یاد شهید و فرهنگ شهید می شود، این را کمتر توجه کردیم؛ چه اشکالی دارد که همانند جام رمضان که در ماه مبارک رمضان برگزار می شود و ما نسبت به آن اعتراض هم داریم، این جام ها به مدت ده روز، یک هفته یا ۱۵ روز با یاد و نام شهدا برگزار کنیم؛ بیاییم یادواره شهدا را گسترده کنیم، در طول یک هفته در کل شهر یاد و نام شهید در قالب برنامه های مختلف اعم از مسابقات رشته های ورزشی، مقاله نویسی، شعر، نقاشی، گرافیک و غیره انجام شود و اختتامیه در روز یادواره و در روزی که همه جمع می شوند، اجرا شود؛ متاسفانه ما یادواره را به سخنرانی و مصیبت و گریه ختم می کنیم، بیاییم همه این ها را دخیل کنیم، شاید برخی از اینها مانند کاریکاتور ربطی به یادواره شهدا نداشته باشد، اما اگر بیاییم همین کاریکاتور که انسان را به خنده وا می دارد را در مسیر فرهنگ شهادت جهت دهیم، این بهره برداری نیست؟ چقدر افراد جذب می شوند؟ این ها را متاسفانه فراموش کردیم، فقط به یک جنبه چسبیدیم، در حالی که آن نگاه، نگاه قشنگی است، و می تواند همیشه در مسجد نباشد، می تواند در مدرسه، سالن ورزشی و حتی هتل، ساحل دریا یا جاهای دیگر باشد، چه اشکالی دارد در مقابل چشم کسانی که از ناکجاآباد می آیند و هرکاری می کنند، ما برنامه یادواره شهدا را برگزار کنیم، تا این فرهنگ در آن جا رواج پیدا کند، ولی ما این کارها را نکردیم و آنها را بد می دانیم و فرهنگ آن را نساختیم و به دنبال فرهنگ سازی هم نیستیم.